Ode aan de Bevalling | Ik hou van je, ik hou niet van je

Je komt wanneer je komt. Als ik op je wacht, blijf je altijd zo ver van me. Staar ik uren naar een beeldscherm en CTG’s, of voel ik me thuis onrustig als ik weer eens op gemiste oproepen check. Maar als je eenmaal komt, dan neem je me helemaal over. 

Je laat mijn hart sneller kloppen van verwachting, en soms staat mijn hart even stil als het anders loopt. 

Je laat me een vangnet zijn voor angst, wanhoop en pijn, en soms laat je me er gewoon ‘zijn’. 

Je laat me de kracht van vrouwen bewonderen, je verlamt me als er toch een overdracht plaatsvindt. 

Je laat mijn ogen de slaap wegknipperen, en heel soms ook mijn tranen. 

Je laat me uren bij een bevalling zitten zonder eind, je laat me pas binnenkomen als het kind er al is. 

Je laat me in het holst van de nacht vertrekken, je laat me bij zonsopkomst boven een placenta hangen. 

Je geeft me het gevoel dat tijd en ruimte niet bestaan, en toch tel ik daarna de uurtjes dat ik (nog) kan slapen. 

Je laat me het geluk aanschouwen van een nieuw en completer gezin, je verwijdert me van mijn eigen gezin. 

Je bevestigt mijn roeping, je laat me soms ook twijfelen aan deze zware levenstaak. 

Je slingert me heen en weer. Verlangend naar de vrijheid, maar ook naar de rust die jij me brengt. 

Je gaf mij zelf vier kinderen, je laat mij nu nieuw leven overhandigen aan moeders. 

Je laat me soms onbegrepen en eenzaam voelen, je gaf me vriendinnen voor het leven. 

Je laat me het leven waarderen, iedere keer weer, je laat me naar het leven verlangen. 

Je vervult me, je put me uit. 

En ik kan niet zonder je ❤

Toelichting: Een oude en goede vriendin van me, die me mijn allereerste doula bevalling ever schonk (en 2 jaar later deden we het nog een keer dunnetjes over samen 😍) is recent bevallen van haar vijfde kind. Zonder mij deze keer. Net wanneer ze me wilde bellen (ze zat toen op 4 cm) ging het onverwacht zo snel dat ze geen tijd meer had en 10 minuten later bracht ze haar gezonde dochter ter wereld. Alhamdulillaah, mijn blijdschap vermengde zich met vaag verdriet en heimwee naar onze bevallingsherinneringen samen. Dat veroorzaakte weer die bekende onrust in me, het verlangen naar (en behoefte aan) een bevalling.

Mijn eerstvolgende stageperiode is in maart/april 2020. Gemengde gevoelens, want ik geniet tegelijkertijd ook ontzettend van mijn half jaartje ‘rust’ en even niet on call staan met de bijbehorende stageverplichtingen. Ook ben ik heel veel aan het nadenken over mijn toekomst als vroedvrouw en wat voor impact het op mijn leven gaat hebben. In dat gevoel rolde dit stuk er binnen een kwartier uit, over mijn grote liefde voor de bevalling met een eerlijk en rauw randje. Hope you enjoyed!