Mijn 6-weekse stage is inmiddels voorbij met 8 bevallingen, waarvan twee zo snel gingen dat ik ze net heb moeten missen. Sorry not sorry, de vrouwen in kwestie deden het namelijk prima zonder ons, hoor! 😉 En kwamen er zonder (kleer)scheuren van af. Is het gek als ik zeg dat dat mijn favoriete bevallingen waren, ook al was ik er dan niet bij? Anyway, twee bevallingen werden overnames (dislikee), twee wilden toch geen student erbij (die heb je ook nog natuurlijk) en de rest was gewoon mooi en leerzaam om mee te mogen maken. Weer een flinke dosis praktijkervaring erbij voor mij!
Ik merk dat ik me anders voel dan vorig jaar na een stageperiode. Niet meer in de zevende hemel na een mooie bevalling, maar sterk ontnuchterd. De realiteit hijgt zwaar in mijn nek. Hoe meer je ‘weet’, hoe meer je ‘moet’. Ik kan niet meer nagenieten na een bevalling en oprecht blij zijn voor mevrouw, want het hoofd denkt alweer na over hoeveelheid bloedverlies, toedienen van synto en houdt een samentrekkende baarmoeder in de gaten. Cuz’ it ain’t over ‘till the placenta is born, people. Tot die tijd loop je zowat op eierschalen en je wordt meegetrokken in die spanning. En als die placenta er na 45 minuten nog niet is… tick tock.. Wordt er een heel team bijgehaald, en guess what, dan wordt die placenta alsnog spontaan geboren zonder hulp, precies een uur na de geboorte (tevens de tijd die ervoor staat volgens protocol..) Juist ja.
Dit vak kan zo overweldigend zijn en ik slinger nog steeds vaak heen en weer tussen die rollen van doula en ‘verloskundige in opleiding’. Veel, véél dubbele gevoelens. Ik kan het niet mooier maken dan het is. Ik herinner me de woorden van een wijze vroedvrouw die me vlak voordat ik deze opleiding startte zei dat ik een lange adem moet hebben tijdens deze opleiding. Well, still holding my breath over here…
Verloskunde bestaat natuurlijk uit veel meer dan alleen bevallingen. Spreekuur en al die kraamvisites tussendoor bijvoorbeeld, en wat te denken van alle adminstratie en rapportages die erbij komen kijken. Gelukkig had ik een gezellige praktijk waar ik stage liep en ik echt het gevoel had dat ik onderdeel was van het team. En toch voelde ik me soms verloren in het verhaal van mezelf, wie ik ben, wie ik moet zijn en worden, en houd ik nog steeds krampachtig vast aan de toekomst waarin ik het zó anders wil gaan doen. Hopelijk. Op een dag.
Maar nu nog niet.
En toen kreeg ik gister een appje van een van de verloskundigen met wie ik de laatste bevalling samen had begeleid. Ze wilde doorgeven dat de mama in kwestie me had gemist op kraamvisite en me nog wilde bedanken voor alles, dat ik haar zo goed had gesteund en dat ze aan me had gedacht. Een jongedame van 18 jaar, nog niet zo lang in Nederland en toch sprak ik haar taal. Naast al mijn verloskundige handelingen, waren het de woorden van positiviteit, kracht, moed en troost die bijbleven. De warme handen die vasthielden en masseerden. Het vertrouwen dat ik in haar had en mijn continu aanwezigheid. Het werd gevoeld en gewaardeerd.
Dan moet ik weer glimlachen en besef ik, dat ik niet hoef af te wachten om het ‘later’ anders te doen, maar dat ik dat nu al doe. ❤
Wat mooi geschreven weer, Aziema. Het maakt me ook een beetje verdrietig, dat je toch onwillekeurig wat wordt meegesleurd in die maalstroom van zo op je qui vive zijn. Ik gun je (en je cliënten) dat juist die tweede geboorte (van de koek) net zo ontspannen mag zijn als de geboorte van het kind.
Nog een dingetje: zelf krijg ik van de vroedvrouwen die ik heel hoog heb zitten juist de indruk dat hoe meer ze weten van bevallingen, hoe meer ze zich realiseren dat je vooral weínig ‘moet’. Of begrijp ik je verkeerd?
Fijne dagen en veel liefs.
Dankjewel voor je fijne reactie, Renske! Ik ben het er helemaal mee eens dat je als vroedvrouw helemaal niks ‘moet’ bij een bevalling en toch lijkt dat in de reguliere praktijk anders. Mijn visie zou vooral zijn om te observeren en de vrouw in haar kracht te zetten (mocht dat nodig zijn) dat zij dit zelf kán en gewoon gaat doen. Mentale voorbereiding hierop zou naar mijn inziens al tijdens de zwangerschap moeten gebeuren in de begeleiding en zeker bij de bevalling. Ik heb al heel vaak gemerkt dat het gevoel van de verloskundige overslaat op de cliënt. Mijn positie als VIO ervaar ik als heel uitdagend hierin, want je wordt inderdaad meegesleept omdat je nu ook die verloskundige handelingen verricht die zo gewoon lijken en toch soms zo ongepast op het moment. Het is zeker geen makkelijke opgave! Jij ook nog een fijne jaarwisseling gewenst, liefs! –
Prachtig verhaal lieverd! En tevens zo herkenbaar! Geloof me, jij maakt het verschil en niet alleen als midwife-to-be maar als mooi mens dat liefde geeft en warmte uitstraalt.
Prachtig lieve reactie Robin! DANK ❤