Terugblik: De kraamweek

Mijlpaal: Voor het eerst naar buiten

Na de eerste week ben ik voor het eerst even gaan wandelen met de baby in de draagdoek! Voor degenen die het nog niet wisten, ik ben een echte draagmama 🙂  Al viel mijn jongste prinsesje na een minuutje lopen meteen in slaap, kon ik eindelijk even genieten van het heerlijke lenteweer dat ik heb misgelopen de hele kraamweek lang! Een half uurtje wandelen was voldoende voor zo’n eerste keer, maar wat een heerlijke positieve energie ineens! Even ervaren dat er nog een wereld is na de bevalling en deze eerste uitdagende kraamweek. Voor het eerst werd ik me er bewust van dat ik nu geen grote buik meer had, maar haar ‘buiten’ droeg. Het was een verdrietig besef en tegelijkertijd genoot ik er zo van. Een draagdoek voelt als zo’n natuurlijke overgang. Nu kon ik haar zo dichtbij nog voelen, maar ook zien en strelen, contact maken, kussen en knuffelen. Aan al het moois komt een eind, en al het moois heeft ook een begin. Genieten van wat er is op dit moment heeft nog een diepere betekenis voor me gekregen.

What’s in a name?

De namen die ons dochtertje draagt, zijn: Shafi’a Fatima. Haar roepnaam is Shafi’a (vanuit het Arabisch: شفىعه). Voor de geïnteresseerden de uitspraak: Korte a-klank, geen j-klank op het eind tussen de ‘i’ en de ‘a’, en de laatste ‘a’ wordt uitgesproken met de Arabische letter ‘ayn (ع). Het heeft de betekenis van iemand die bemiddelt voor genade en vergeving, ook wel vertaald als beschermvrouw. Alle namen van onze kinderen zijn geschonken door een heel bijzonder persoon in ons leven. Onze wens en hoop als ouders is dat onze kinderen de rest van hun levens tot op de Laatste Dag zullen streven de spirituele betekenis van hun namen uit te dragen, in shaa’ Allah.

Een zachte geboorte, een zacht begin

Het hoofdje scheren op de zevende dag is een islamitische traditie ‘sunnah’ dat het intreden van een nieuwe fase symboliseert. Het gewicht van het haar bepaalt tevens een bedrag dat je aan de armen geeft. Ook deed ik haar toen voor het eerst kleertjes aan. Een week lang hebben we genoten van alleen huid op huid contact en bood ik Shafi’a zoveel mogelijk de veilige begrenzing van mijn armen of warme doeken. Ik heb haar ook nooit een mutsje opgedaan (lees hier waarom). Er was niet alleen een streven naar een zachte geboorte, maar ook naar een zachte eerste begin in deze grote, onbekende wereld. Van de veilige, warme omhulling van de baarmoeder naar de veilige moederbasis, met mijn stem, hartslag en geur als herkenning. Mijn warme huid tegen de hare biedt haar houvast en bescherming en maakt haar rustig. Deze intensieve huidcontact in combinatie met haar  aangeboren instincten van de zoek – en zuigreflexen sluiten perfect aan bij de borstvoeding, het stimuleren van de productie en het oplossen van enkele opstartprobleempjes. Het is een ware investering, even helemaal niks, alleen de baby en ik. Het is het meer dan waard (gebleken).

Het was een fijne, maar ook vooral hectische kraamweek, en met mijn lieve moeder als kraamverzorgster heb ik qua steun en hulp het beste van beide werelden mogen ervaren (en nog steeds komt ze langs om te helpen, mijn redster in nood!). Ook word ik nog steeds iedere dag verwend door mijn man en ontvang ik zoveel liefde en knuffels van mijn andere kids. Ze zijn supertrots en blij met hun nieuwe zusje! De automatische liefde voor een nieuw gezinslid die zo natuurlijk en vol overgave tot uiting komt, blijft me zo raken!

Ups & Downs

De eerste 2 dagen na de bevalling lifte ik nog heerlijk mee op het krachtige na-effect van die adrenaline-achtige hormonen. Vanaf dag 3 kelderde alles ineens (hello kraamtranen!), de colustrum maakte plaats voor de borstvoeding die nu goed op gang kwam en naast de naweeën speelden nu ook allerlei napijntjes sterker op. Er ontstond een intense behoefte aan rust, ruimte en focus, waar ik me helemaal aan over gaf.

Weer heb ik ervaren en kan ik bevestigen dat ik totaal geen natuurtalent ben in het geven van borstvoeding, schijnbaar wél in het aantrekken van allerlei problemen op dit gebied.. máár ze ook weer weten te tackelen, alhamdullilaah. Ondanks mijn ruime ervaring blijf ook ik leren 🙂 Achteraf kijk ik met zoveel voldoening en dankbaarheid terug op zo’n moeilijke eerste periode, dat het me toch weer gelukt is.. dat er altijd hoop is. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Dat ik me daarom met nog meer overtuiging en passie zal blijven inzetten voor juiste voorlichting en steun over borstvoeding. Verder ben ik een echte doorzetter, want uiteraard ga ik weer voor de volle 2 jaar borstvoeding, in shaa’ Allah.

Genieten met mijn hart open

Dus, na een flinke UP de eerste dagen na de bevalling, gevolgd door de DOWN vanaf dag 3, klim ik nu eindelijk rustig omhoog. Pieken en dalen blijven deze eerste periode.  ‘Het kraambed’ duurt misschien iets langer dan een week, maar de kraamperiode en het volledig herstellen ongeveer 6 weken en je bent pas écht weer de oude na 9 maanden ontzwangeren. I’ve been there three times before, but I know it’s not something you just simply do! Er staat me een uitdagende periode te wachten, het echte werk moet nog beginnenm naar ik heb er volle vertrouwen in. De overgang van geen kinderen naar 1 kind was wellicht het zwaarst, omdat je alles voor het eerst meemaakt. En de overgang van 1 naar 2 was ook nog even zoeken, omdat je voor het eerst je aandacht moet verdelen. De derde ging zoveel makkelijker, omdat je eigenlijk al weet wat je moet verwachten en hoe je ermee zal omgaan. Je instelling en houding naar iets toe bepaalt nog altijd de beleving. Bij deze vierde heb ik ervoor gekozen het als een balans te ervaren. Mijn oudste twee kinderen gaan al naar school en dan ben ik vooral met mijn 2 jongste meiden thuis. Dat worden mijn rustmomenten. Al mijn ervaring en ontwikkeling hebben er juist voor gezorgd dat ik nu zoveel meer kan genieten van wat er is, in te zien wat er mij wordt gegeven. Ik heb geleerd om dat ten volle te accepteren met mijn hart open.