Alweer 3 weken geleden, tegen de afsluiting van het eerste kwartaal aan, had ik een breakdown. Mijn eerste dip sinds het schooljaar begonnen was. Door het enthousiasme en mijn plezier in de opleiding verloskunde zag ik het niet meteen aankomen. Maar hey, de toetsen en inleverdata kwamen eraan en alles woog ineens een stuk zwaarder. Net zoals mijn eeuwige perfectionisme trouwens. Je weet als studerende moeder vantevoren dat er dipjes gaan komen, maar als er eenmaal eentje komt, denk je: HELP. WHY OH WHY. SOS. CAN’T BREATHE. What was I thinkinggg? 😭 I’m doomed. En dan dat hele enge stemmetje dat fluistert in je hoofd “Wat als… het je niet lukt?” En juist omdat ik eindelijk bezig ben met wat ik al zó lang wil en van droom, viel dit best zwaar.
Nou, hoe dit uiteindelijk afgelopen is.. ? Ik kan alvast verklappen dat ik nog leef! 😉
“Hou je het nog vol allemaal?”
Mijn breakdown/dipje van toen had niks met de studie zelf te maken. Maar alles met het thuisleven, de verantwoordelijkheden en gewoon die hele freaking combi. Serieus, ik ben dus écht geen superwoman zoals velen wel stiekem en openlijk vermoeden haha. Soms zie ik het ook totaal niet zitten. Vooral als je planning door de war loopt wegens factoren die je niet altijd onder controle hebt. Denk aan zieke kindjes, oververmoeidheid, chaos in het huis, etc. Je kan de studiestof nog zo leuk of interessant vinden, maar ga je er uiteindelijk genoeg tijd, energie en gelegenheid voor vinden om alles ook te leren en al je opdrachten te maken? Als je moeder bent én studeert: That will always be the question.
Ik besefte ook algauw dat de studie verloskunde totaal niet te vergelijken is met de studie die ik hiervoor gedaan heb, waar ik 2, hoogstens 3 halve dagdelen per week van huis was en veel zelfstudie deed in een eigen tempo. Nu ben ik vaak 4 hele dagen in de week volop bezig met de studie en zijn praktische vaardigheden naast samenwerking ook veel aan de orde. Behoorlijk intensief dus. En ik deelde het al op mijn facebookpagina vandaag, maar als moeder én verloskunde student krijg ik constant de vraag: “En, is het te doen?” of “Hou je het nog vol allemaal?” Terechte vragen, want de combi moederschap-huis-huwelijk-verloskunde is nogal wat, ja. Zeker niet voor de weak-hearted. Je leert prioriteiten stellen in je leven, keuzes maken en goed plannen. Guess what, ik kan ook best een behoorlijke chaoot zijn. En blijkbaar presteer ik beter onder druk of kick ik stiekem op lastminute-acties, want ik begin gewoon niet op tijd met dingen. Ik vind mijn rust en ontspanning in de avonden belangrijker dan ooit, juist omdat de dagen zo intensief zijn, maar daardoor krijg je ook al snel dat uitstelgedrag en een berg die alsmaar groter wordt. Het is een behoorlijke risico om te nemen, wat misschien iedere keer goed uitpakte bij mijn vorige studie, maar wat ik nu echt niet meer kan maken. Ik weet dat als ik eenmaal die study flow te pakken heb, I’m on fire, baby! Maar waarom duurt het vaak zo lang voor ik daadwerkelijk vlam vat? 🙁
Wat ik wél kan doen, is goed genoeg.
Ik besefte dat ik extra zware druk op mezelf plaatste omdat ik het juist meer dan ooit zo graag goed, nee perfect, wil doen, en daar werd ik minder relaxed en gezellig van. Het is zo vervelend om veeleisend te zijn naar jezelf toe, terwijl de persoon die jouw liefde en mildheid het meest verdient jijzelf bent. Wat je te bieden heb in jouw unieke situatie is goed genoeg, Aziema, je doet het fantastisch in jouw omstandigheden! Ja, zulke positieve dingen zeg en schrijf ik iedere keer aan mezelf. That’s how I roll, maar echt, ik sta dan ook enorm positief in het leven ondanks de dipjes of.. juist dánkzij die dipjes. Want door telkens weer op te staan na een val, train en versterk je juist die positieve mindset. Ik investeer hier dagelijks bewust in, ongeacht hoe ik me voel. Zo luister ik dagelijks naar positieve affirmaties en selecteer ik bijvoorbeeld bewust met wie ik omga en wat ik online wel of niet bekijk en lees, om zo negatieve energie te vermijden die mij mogelijk kan beïnvloeden. Dus toen die breakdown zich aandiende was het even heel hard trekken aan de bel, adem in – adem uit, tijd voor mezelf. We gooiden een paar dingen in de planning om (gotta love the husband, my biggest support), zodat er meer rust en momentjes voor mezelf kwamen.
Een nog groter geheim waardoor ik altijd mijn hoofd boven water houd, is dat ik deep down een rotsvast geloof heb in mijn kunnen en potentie, omdat ik een rotsvast geloof heb in Hem. Als dingen mij teveel worden, kan ik ze altijd ergens kwijt. Op een plek waar niemand bij kan, zelfs ik niet, nadat ik het ”weggegeven” heb. En dan ben ik ontladen en kan ik weer door. Een spirituele mindfulness-dingetje. Geloof en overtuiging zijn enorm krachtige emoties die mij drijven. Ik trek me dan ook vaak terug in mezelf, en ga ook even helemaal “offline”. En focus me alleen op de dingen die zich voor me afspelen op dat moment.
Studerende moeders, we got this!
Alhamdulillaah. Mét succes.
Want al mijn studiepunten van het eerste kwartaal zijn binnen met verrassend mooie cijfers! Ondanks de last-minute acties, ondanks de drukte en chaos thuis, en ja, ook ondanks die breakdown! Het is gelukt die kracht weer in mezelf te vinden en er gewoon voor te gaan. Momenteel ben ik alweer volop bezig met kwartaal 2. De studiedrukte verklaart mijn ”offline-modus” van afgelopen periode, want als je wilt slagen, moet je soms die-hard alle afleidingen even bye-bye zeggen. Nog maar liefst 15 kwartalen te gaan deze studie haha, aangezien de studie 4 jaar duurt. Maar ik heb het eerste kwartaal al getackeld, en wat voelt zo’n begin goed, zeg! Ook ben ik bijzonder trots op de drie andere moeders in mijn jaargroep die ook alles van het eerste kwartaal gehaald hebben met prachtige resultaten. Het geeft zoveel spirit om hetzelfde in hun ogen weerspiegeld te zien. Behalve de ervaring en het wederzijds begrip, hebben wij zoveel meer dan een doel voor ogen.
Weet je, toen ik nog geen kinderen had kostte het me de grootste moeite om te slagen voor het vwo. Moederschap heeft me een bepaalde focus teruggegeven. Een bepaalde kracht en drive die ik nooit had gedacht weer te voelen toen ik in mijn tienerjaren zo depressief was dat ik 2 jaar langer over mijn vwo heb gedaan, terwijl ik nog lekker thuis woonde en ik mijn ouders had die alles voor me deden. Toen kwam ik de liefde van mijn leven tegen en trouwde ik, raakte binnen een jaar zwanger en behaalde alsnog de 2 vakken die ik nodig had voor mijn vwo-diploma in datzelfde jaar. Met 4 kinderen heb ik uiteindelijk nu ook een universitaire bachelor op zak en ben ik nu weer aan de studie als verloskundige-in-opleiding. Ik heb de afgelopen jaren vrouwen bijgestaan als bevallingscoach en ik ben het initiatief van Islamitische Borstvoedingsorganisatie Halimah begonnen. Op veel gebieden ben ik geen moment stil blijven staan sinds ik moeder ben. Zelfs in de periodes toen ik fulltime thuis was met mijn kindje vredig aan de borst, was ik bezig in mijn hoofd met wat ik later het liefst zou willen doen.
En die ‘later’ is nu aangebroken.
I’m living my dream.
Misschien niet zoals ik het me 10 jaar geleden had voorgesteld, maar precies zoals het had moeten zijn.
Deel Je Reactie