Flashback Friday, ladies! Ik geef jullie a little peek in mijn diary enkele weekjes ná de bevalling van Shafi’a (4-03-2014), zo’n 18 maanden geleden, ruim anderhalf jaar alweer! Time flies! Wat herinner ik me nog goed die chaos na die zogeheten kraamweek, totaal geen ritme hebben, dat mijn hele dag (én nacht) om borstvoeding en vieze luiers draaide, hoe ik hele hydrofiele doeken in mijn hempje propte en altijd op zoek naar eten was als een uitgehongerde mad woman (oké die nog steeds misschien een beetje.. ahum). Ja, ik zie mezelf weer voor me, soms helemaal verliefd op de baby en zwierend door het huis met haar in de draagdoek, feeling like superwoman, en andere momenten huilend op de grond van de keuken omdat ik géén idee had HOE ik het echte leven weer moest oppakken en waarom ik toch altijd voor eten moest zorgen voor anderen, terwijl ik zelf zo’n honger had constant! (mad woman, I’m telling ya!)
Hoe dan ook, het heeft in totaal wel 2 maanden geduurd voor ik mijn act weer een soort van together had, denk ik… het ‘ontzwangeren’ even buiten beschouwing gelaten. (that’s a whole ‘notha story!) Bij mijn vorige kinderen leek het allemaal een stuk makkelijker te gaan! Maar ik heb dan ook niet echt een dagboek bijgehouden van die periodes! 😉 Volgens mij brengt iedere kraamperiode bij ieder kind weer eigen uitdagingen met zich mee. Hoe dan ook, ik babbel weer veels te veel! Zo zag een willekeurige ochtend eruit voor mij in die herstelperiode…
Dagboek: vrijdag 28 maart 2014
We hebben vandaag weer wakker mogen worden. Ons is een nieuwe dag gegeven, alhamdulillaah. Ik zie het licht schijnen door de gordijnen en ik voel me vredig en warm, terwijl ik me nestel tegen mijn baby’tje dat nog rustig aan de borst drinkt. Een paar weken geleden bevallen en alle hormonen razen nog net zo heftig door m’n lijf, still so madly in love with my baby girl with her rosy cheeks and delicious baby smell…
En dan.. BAM! Back to reality. Haar gezichtsuitdrukking verandert. Ze is aan het poepen. Hoorbaar. Oh jee, dit riekt naar groot risico op lekkage! (Lees: Spuitluier alarm! Breastfeeding mommies, you know the drill!) Snel leg ik haar anders. Op dat moment hoor ik zwaar gerommel in de keuken, m’n man maakt het ontbijt klaar voor de kids. It doesn’t sound pretty in there either.. Ik gok op maximale keukenschade. Dat wil zeggen: Enkele keukenspullen plus speelgoed op de vloer, overvolle aanrecht plus alle sporen van wat er klaargemaakt is, al het ontbijtgerei nog op tafel plus vlekken en alles wat maar plakt en kleeft. WHY.. Ik sluit mijn ogen even en probeer de beelden te verdringen.
Dan hoor ik Sughra en Abdulazeez door de gang rennen. “Waar zijn m’n sokken??!” Op een of andere manier weet alleen IK altijd waar iedereens sokken zijn, terwijl de mensjes in kwestie zélf hun sokken opbergen. Hup de gang in, gevonden! Daarna snel naar de keuken, prop 3 dadels in m’n mond, wissel enkele zinnen in codetaal uit met mijn man, en neem een grote glas water mee, hup terug de slaapkamer in. De baby trappelt ongeduldig, haar vieze luier begint haar wel erg te storen nu. Volgens mij is ze nog bezig met haar grote boodschapje, take your time babes!
Terwijl ik blijf praten tegen de baby om haar zoet te houden, kam ik snel nog Sughra’s haren. Dan komt Aamina bij het bed staan, al prikkend in het hoofdje van Shafi’a met een grote lach. “Afiya kakker geword?” De baby trekt een ‘stay-away-from-the-head’- gezicht. “Dat vindt Shafi’a niet leuk, Aamina. Ga je kleine Pip in bed stoppen? Die ziet er moe uit.” Ik schuif haar favo knuffeltje naar haar toe, waar ik al die tijd blijkbaar op zat. Een blik op de klok 8.25! Nog 5 minuten.. Een basisschool aan de overkant van je huis pakt niet altijd even mooi uit.
Een hele afscheid volgt. Met de baby in m’n armen, kusjes en knuffels geven. Sinds de bevalling zijn kinderen aanhankelijker en heel gul met liefdesuitingen. Iedereen profiteert kennelijk van de liefdeshormoontjes flying around. “Ja ja… lief zijn, goed luisteren, oké.. dankjewel lieverd…. Ooooh kijk je uit voor haar hoofdje?.. Is goed, tot vanmiddag…Goed je best doen. Ja we gaan lekker eten later (Oh sh.. da’s waar ook.. vandaag moet ik koken..). Oké hou ook van jullie… assalaamu’ alaykum!” Deur gaat dicht. Eindelijk..
Het is ochtend en er staan nu al zweetdruppels op mijn voorhoofd. Maar goed, papa brengt ze even naar school, nu nog Aamina even omkleden en dan zelf…. “Mama kijk! Is gepoept!” Ik kijk waar Aamina met grote oogjes naar staart en ja hoor, een mooi en indrukwekkend spoor yellow-ish stuff tekent zich fel af op mijn witte pyjama broek (niet de meest handige kleur om te dragen in je kraamperiode, I know). Yup, doorgelekt!
We kijken allebei even naar een versufte Shafi’a die nog steeds lekker in mijn armen ligt, heerlijk ontspannen nu met halfgesloten ogen. Ze gaapt een grote gaap. Pfff, was dat even vermoeiend hè? 😉
+ + +
Deel Je Reactie