Mijn Alledaagse Mamaleven | Waarom ik bellen HAAT

Waarom ik bellen HAAT 📞

De halve ochtend was ik kwijt aan afspraken maken bij dokter, fysio en dat soort nodige zaken. Knap irritant, wachten en hangen aan de telefoon. Mn zoontje die nog een laatste dagje mag uitzieken thuis, merkt het op.

“Mama.. als je zo lang moet wachten voor een afspraak, waarom ga je niet gewoon een keertje langs?”

“Het duurt nog langer als ik o-ve-ral langs zou moeten gaan, hè? Bellen is toch veel sneller.”

“Oké. Dan moet je ook niet klagen.”

😂😂😂 Touché.

Vooruit, ik zal niet meer openlijk klagen in huis met die wijsneusjes thuis, die mijn woorden maar al te graag tegen me gebruiken. Dus dan maar jullie vervelen met een rant blogje waarin ik de reden vertel waarom bellen niet echt mijn ding is (geworden). Ook herkenbaar voor jullie of ben ik gewoon raar? Een optie waar ik te allen tijde rekening mee houd! 😁

Confession time: Ja, ik hou niet van bellen noch van gebeld worden.

Ik weet nou niet meer of ik altijd zo geweest ben of dat ik zo geworden ben omdat ik vroegah als jonge moeder haast nooit meer de kans kreeg een fatsoenlijk gesprek te voeren. Aah, een leuk casual gesprekje zonder dat iemand spontaan een poepluier kreeg of per se aan de borst wilde (nee niet die linker maar die rechterrr, en NU anders ga ik dood, zoiets), zonder dat ik ineens 100 vragen tussendoor moest beantwoorden of de klassieke: jezelf en de ander nauwelijks verstaan vanwege heuse oergeluiden. Het geluid dat kinderen kunnen produceren, oh men, vooal als ze die teamspirit eenmaal voelen. Geen houden aan. Jezelf even opsluiten om rustig te praten zat er ook nooit in, omdat.. daar wordt aan de deur geklopt, HARD geklopt en nooit eens zacht geklopt. Kansloos. Je gesprek vaak moeten onderbreken om keihard een antwoord terug te krijs.. eh zachtjes roepen, en dan weer doodleuk je gesprek oppakken. Alsof je constant van persoonlijkheid moet switchen: Schreeuwmama vs. ‘Lieve gezellige’ vriendin. Doooodvermoeiend mensen bleh. 😪

Oh en die combi borstvoeding & bellen heb ik nooit kunnen meesteren helaas. Een keer viel m’n telefoon op het gezicht van m’n baby. Ik hoor die *pats* nu nog 😭 Bad mom alert! Ze sliep er ondanks een licht geknipper en gekreun wel weer chill doorheen tho, maar toch! Gelukkig had ik toen geen smartphone anders was het helemaal drama met die kingsize formaten van tegenwoordig, stel je voor! 😱Enige wat ik mezelf toeliet tijdens borstvoeding toen ik eenmaal zo’n smartphone had, was braaf lezen en da

Maaaaar… dat ik een drukke mama ben geeft me tegelijkertijd ook een heerlijk excuus om me lekker af te sluiten van de buitenwereld. Alleen duurt die grap nu dus al 10 jaar. 😂 What can I say, ik ben echt verschrikkelijk met het onderhouden van sociale contacten. Omdat ik gewoon niet meer weet hoe dat moet. Iemand bellen en horen dat het overgaat geeft me al net geen paniekaanval. En eerlijk, WhatsApp is ook al niet echt m’n mattie. Typen kost tijd en mn vingers raken geprikkeld van too much touchscreen. Ik ben meer van de LIVE interactie, baby! 🙌 Maar een keertje eens afspreken met Aziema? Wow. Dat is ook weer een dingetje apart..

I guess I’m just socially awkward.

But I thank.. eh blame the kids! 😁